Dlaczego nigdy nie polecę do Dubaju?

 

Jak zapewne wiecie, kocham podróże. Te małe i duże. Kocham podróżować zarówno po Polsce, jak i zagranicę. Uwielbiam, morze, jeziora, lasy, ale też miasta z uroczymi starówkami. Niedługo czeka mnie pierwsza od wielu lat podróż poza Polskę, a jednocześnie podróż do kraju, który kocham. Coraz śmielej zaczynam marzyć i myśleć o dalszych podróżach w przyszłości. Zastanawiam się które miejsca chciałabym zobaczyć mniej, a które bardziej, które szybciej, które mogą poczekać, a na które w ogóle nie mam ochoty. Powiedzieć, że nie mam ochoty lecieć do Dubaju to jak nic nie powiedzieć. Mam w sobie ogromny sprzeciw, całą sobą krzyczę NIE! 

 

Dubaj to kraj przepychu i ekskluzywności. Znajduje się tam jedyny na świecie 7-gwiazdkowy hotel,   najwyższy na świecie budynek, a także pałace szejków. Było to dla mnie zachęcające, ale tylko do czasu przeczytania książki Marcina Margielewskiego "Dubaj krwią zbudowany". Niestety tytuł jest bardzo trafny. 

 

Do pracy na niższych stanowiskach w Dubaju zatrudniane są osoby z konkretnych krajów: głównie z Indii, Bangladeszu i Pakistanu. Nie dość, że nie mają szansy na awans i lepsze zarobki, podczas wykonywania swoich obowiązków są nieludzko traktowane. W ich pracy nie ma czegoś takiego jak zasady BHP. Ważne, żeby było zrobione, a czy jest bezpiecznie- to już nieistotne. Nikt nie wie ile osób umarło z wycieńczenia, zginęło lub straciło zdrowie przy budowie dubajskich budynków. Nikt nie wie bo dane na ten temat są fałszowane.

Osoby, które wyjazd do Dubaju traktują jak jedyną szansę na odbicie się od dna są tam traktowane jak śmiecie, a ich życie jest mniej ważne niż sprawna i szybka budowa. To, co spotkało w Dubaju mieszkańców Bangladeszu, Indii i Pakistanu nieraz bywało gorsze od ich już i tak bardzo trudnego życia w ojczyźnie. 

 

Nie chcę wspierać wykorzystywania ludzi, poza tym nie umiałabym się cieszyć z pobytu w Dubaju wiedząc, jak są tam traktowani pracownicy.  Właśnie dlatego moja noga nigdy tam nie stanie.