Przyjaźń damsko-męska. Wycieczka na Starówkę

 

 

 

Przyjaźń damsko-męska

Wierzycie w przyjaźń damsko-męską? Ja zdecydowanie tak. Taka relacja ma miejsce w moim życiu. Pewnie kiedyś napiszę o tym więcej, a na razie opowiem Wam o spotkaniu z przyjacielem, które miało miejsce kilka tygodni temu.

 

Najpierw do metra

Dario przyjechał do mnie z okazji swoich urodzin, które chciał spędzić z kimś bliskim. Spotkaliśmy się o godzinie 9 na Dworcu Centralnym. Po uścisku od razu skierowaliśmy się w stronę metra, a przynajmniej taki mieliśmy zamiar. Chodziliśmy po podziemiach, patrzyliśmy na tabliczki i nigdzie nie było informacji o metrze, a przecież wiem, że tam takie są! Gdzie ja nas zaprowadziłam?-myślałam sobie. Po chwili zorientowałam się, że rzeczywiście to są jakieś tereny, które nie za dobrze znam, ale nie wiedziałam jak się tam znalazłam :D W końcu musieliśmy wyjść na zewnątrz z podziemia, żebym zorientowała się gdzie jesteśmy i gdzie musimy iść. Udało się! Opanowałam sytuację :D

Idziemy sobie do metra, idziemy, aż tu nagle moim oczom pokazuje się bliżej nieokreślone stworzenie. Ni to żaba, ni krasnal. Pokazałam je Dario, a on z uwagi na to, że interesuje się fotografią i wszędzie wozi ze sobą aparat, pstryknął nowo poznanemu koledze kilka zdjęć :) Ucieszyłam się bo zależało mi na zdjęciu, ale nie miałam ochoty zdejmować rękawiczek :p 

Po przyjrzeniu się stwierdzam, że to chyba jest aniołek. A Wy jak myślicie?

Naleśniki

Aaa... nie powiedziałam dlaczego poszliśmy do metra. Tak się składa, że zarówno ja jak i Dario jesteśmy fanami naleśników. Zawsze kiedy się spotykamy, chodzimy na naleśniki. A że oboje uwielbiamy także warszawską starówkę, chodzimy na naleśniki do baru na starówce :)

Znacie bar "Podkomorzanka"? Byliśmy tam już wiele razy. Naleśniki mają pyszne. Gorsze wspomnienia mam odnośnie pracowników. Dario słabo jeszcze mówi po polsku. Niestety pracownicy baru  nie znają angielskiego :/ Już kilka razy mieliśmy nieprzyjemne sytuacje z tym związane. Bardzo mnie dziwi, że pracownicy nie mówią po angielsku. Na starówkę przyjeżdża wielu turystów. Jak mają coś zjeść jeśli osoby tam pracujące ich nie rozumieją? Na upartego można by napisać nazwę dania w tłumaczu i pokazać, ale nie jestem zwolenniczką posługiwania się telefonem w każdej możliwej okazji.

Kierunek-Starówka

Dojechaliśmy z Centrum do Metra Ratusz Arsenał i musieliśmy przejść 1 przystanek na piechotę. Podczas tego "spaceru" zrobiłam kilka zdjęć. 

 

 

 

Przypomniała mi się pewna sytuacja związana z tym pomnikiem :D Wiele lat temu, kiedy jeszcze nie znałam Warszawy, umówiłam się na spotkanie ze znajomą z internetu. Była w Warszawie przejazdem i bardzo chciała zobaczyć pomnik warszawskiej Syrenki. Poprosiła, żebym go jej pokazała, a ja zaprowadziłam ją do pomnika Nike :D Na szczęście nie znała Warszawy i nie wiedziała, że popełniłam gafę :p

 

 

 

 

Mam jakiś niewyjaśniony sentyment do kościoła kapucynów przy ul. Miodowej. Nie jestem religijna, nigdy w tym kościele nie byłam, ale kiedy jestem w okolicy lubię zatrzymać się na chwilę popatrzeć na budynek i na rzeźbę obok.

 

Tyle razy byłam na Starym Mieście w Warszawie, a dopiero teraz zwróciłam uwagę na ten niezwykły zegar.

Ach ta pogoda...

Na szczęście nie było tak zimno jak się spodziewałam. Zapowiadali odczuwalną temperaturę -9 stopni, więc ubrałam się w gruby sweter, aż mi było gorąco. Zaznaczę, że kurtkę noszę nie zimową, a jesienną. W zimowej bym się ugotowała. Było jednak trochę prawdy w tej prognozie. Kiedy już kierowaliśmy się ku przystankowi, żeby pojechać do mnie do domu, zrobiło się tak zimno... Popędzałam Dario. Mówiłam, że nie wytrzymam tego zimna, ale wiecie jak to jest z fotografami :D Wszędzie znajdą obiekt warty uwiecznienia na zdjęciu. Kiedy tak na niego czekałam, postanowiłam też zrobić kilka zdjęć, i umieścić je na blogu.

 

 

 

Miałam ochotę podejść bliżej misia, ale z drugiej strony krępowałam się robić mu zdjęcie z bliska. W ogóle niezręcznie się czuję robiąc zdjęcia w miejscach publicznych. Myślę sobie, że wielu osobom może przeszkadzać, że są na zdjęciu. Czasem z tego powodu rezygnuję z fotografowania naprawdę ciekawych i pięknych miejsc. A Wy co robicie w takich sytuacjach?